Bir anda gencecik çocuklar olarak Britanya'dan çıkıp tüm dünyanın gözlerini üzerilerine çektiler. Sonrasında şehir efsanesi gibi hikayelerini duyduğumda çok etkilendim, hatta başta inanamadım ama doğruymuş...Grup 4 kişiden oluşuyor ve hepsi yakın arkadaşlar. Sadece bir tanesi çat-pat davul çalmayı biliyor, diğerlerinin 13 yaşındayken herhangi bir enstrüman bilgisi yok. Sonrasında 2'si ebeveynlerinden Noel hediyesi olarak gitar istiyor. Sonrasında ise 16 yaşına kadar, affedersiniz, enstrümanların bokunu çıkartıyorlar ve bugünkü Arctic Monkeys gerçeğini yaratıyorlar.
Çok sert, agresif müzik yapmalarına rağmen melodik olmayı başarmak, hele ki böylesine bir hikayede, gerçekten müthiş başarı. Örnek yaşam hikayesi gibi resmen...
Şu 2 gündür loop trafiğimin en önünde de bu parça yer alıyor. Son albümlerinde yer alan parça, albüm ismini telaffuz edemiyorum :) , bitmemiş ve karşısındaki insana da aynı hisler içinde olup olmadığını soruyor.
Bilmek istiyor muyuz? Bu duruma düşen hepimizin içinde bir pişmanlıkla dönme isteği uyanmıyor mu? Kafamız güzelken onu düşünüp, çağırmak istediğimiz olmuyor mu?
Tabi ki tüm soruların cevabı evet...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder