Aklıma bu parça düştü; sonra Gündüz Vassaf'ın benim gibi gece yaşayan insanları müthiş anlattığı yazısı geldi. Yazı Cehennem'e Övgü kitabından bir bölüm, ben de bir bölümünü sizlerle paylaşıyorum.
Gün boyunca dikkatimizi, ışığın, renklerin, devinimin hizmetine sunarız. Neye dikkat edeceğimizi belirleyen, düzen güçleridir. Yeşil ve kırmızı ışıklar, karşıdan karşıya nasıl geçeceğimizi bile düzene koyar. Gündüzleri biz, yaşamın büyüsünün, kelebeğin çarpıcı renk ve biçim dokusunun gözlemcileriyiz olsa olsa. Gün boyunca dikkatimizi, gözlemin hizmetine sokarız. Gündüzleri uydusuyuzdur dışımızda olup bitenin. Gece, uyku zamanı olduğu gibi, düş görme zamanıdır da. Gördüklerimizi, işittiklerimizi, kokladıklarımızı ve düşündüklerimizi sınırlayan diller, formlar, davranış biçimleri ve algısal paradigmalar, kendine özgü bir biçimi ve dili olan düşlerin yapısına aykırıdır. Düşlerde renkler, görüntüler, insanlar, duygular ve düşünceler özgürce birbirine karışır ve benzersiz bileşimler yaratırlar. Öylesine özgürdür ki düşler, onları söze dökmekte güçlük çekeriz. İnsan zihnini gün boyunca biçimlendiren o katı yapılar düşlerimizi dillendirmeye yetmez, hatta engel olur. Uyuyamayan, uykusuzluk hastalığı çeken kişiler, karanlığın getirdiği sınırsız özgürlük ve gerçeklikle baş edemeyen kişilerdir aynı zamanda. Bu insanlar, gün boyunca, her şeyi izlemekle oyalanırlar. Oysa gece artık izlenecek bir şey yoktur. Sadece, yaşamın o belirgin sesi duyulur içten içe. Gündüzden soyutlanıp,kurtulmuş olan anlamsızlık, artık saklı değildir. Hayatta olma bilinci kendini daha güçlü bir şekilde hissettirir geceleri, ölümün varlığı da öyle. “Yaşamın anlamı” gece duyumsanır ve sorgulanır. Kimse bunu öğle yemeği sırasında tartışmaz. Yaşam, gecenin konusudur.
Maalesef bugün, yaklaşık 8 saat önce düşen haberden öğrendik ki Bobby Womack hayata gözlerini yummuş. Muhteşem solo kariyerinin yanı sıra Aretha Franklin, George Benson, Janis Joplin gibi isimlere de gitarıyla eşlik etmiş bir isimdi kendisi. Müzik adına da hiç yılmadan üretmeye devam etti; en son Lana Del Ray düetiyle bile bir çok isme kendini tanıttı belki de... 
Geçen yıllar ve üzerine sahip olunan hissiyatı o kadar güzel anlatmış ki Simply Red... Kendilerini çok severim ki bunda grubun kurucusu ve vokalindeki Mick Hucknall'ın o müthiş sesi büyük etkendir.
Dün ölüm yıl dönümüydü kendisinin; geç de olsa anmadan geçmek olmaz. Star ötesi bir müzisyendi, saygımız sonsuz! Tabi bu başarıda Quincy Jones'un katkısını göz ardı edersek başka bir ayıba imza atmış oluruz. 
Kendisini Gorillaz Doncamatic parçasında tanımıştım; sesine duyar duymaz bayıldım desem yeridir. Çok karakteristik bir sesi var kendisinin ki bu da onu çok sevmenizi ya da hiç sevmemenizi sağlıyor aslında. 
Müzik hayatları 90 ve 2000 yılları arasında 10 sene süren grubu "Loving Every Minute" ve "High" isimli hitleriyle 90'ların ortasında tanımıştık. Lighthouse Family bugün hala aynı albümden birkaç hit parçasıyla nadiren yad ediliyor olsa da, tanıdıktan sonra çabuk unuttuklarımız arasından.
Tortured Soul grubu parçasında böyle sesleniyor. Elektronik müzik pek sevmem ama dinlersem de tercihim house olur. Onların yaklaşımları da bu anlamda çok şey ifade ediyor. Kendi sitelerinde kendilerini aşağıdaki şekilde tanımlayan Brooklyn çıkışlı bu muhteşem 3'lü, Soulful House diyebileceğimiz tarzda yeteneklerini bizimle paylaşmaktan sakınmıyor. 
Yine uzun bir ara oldu, yine yazmak istemedim sebepsiz. Ama Ledisi muhteşem bir ses bence ve paylaşılmayı hak ediyor. Ben de yeni tanıştım kendisiyle; çok lezzetli bir soul parçaya imza atmış ve bence lezzetinde davulun payı büyük. 